Getroffen door de ramp die zich bijna een week geleden heeft voltrokken, probeer ik woorden te vinden. De beelden en verhalen, die al een hele week binnen komen, ontroeren me, maken me intens verdrietig, met de wetenschap dat voor de nabestaanden een nog veel grotere ramp moet zijn.
Woorden op de radio van een meisje Puck dat een plaatje aanvraagt had voor haar overleden vriendinnetje. Mijn dochtertje zat op mijn schoot toen de woorden langzaam binnen kwamen.
Ze hield een knuffelbeer in haar hand. 'Mama, waarom moet je huilen mama?'
'Omdat mama het een ontroerend verhaal vindt.'
Zij pakt haar teddybeer, drukt hem stevig tegen zich aan, en ineens zie ik de foto's voor me van de brokstukken van het vliegtuig. De bezittingen van de nabestaanden uitgespreid over de grond. Een aapje van een kindje, dat nooit meer geknuffeld zal worden. En weer schiet ik vol.
Ik druk mijn dochtertje dichter tegen me aan, knuffel haar, terwijl de tranen over mijn wangen stromen.
Vandaag, dag van nationale rouw. De beelden van de vliegtuigen die eerst over komen vliegen over ons huis, waarna ze landen op Eindhoven. Het prachtige stille eerbetoon wanneer de lijkkisten uit de laadruimtes worden getild en naar de lijkkisten over worden gebracht.
De lange stoet van lijkwagens als een zwart lint over de snelweg. De tranen bleven vloeien.
Beelden van mensen die spontaan samen komen om samen te rouwen. Even steun zoeken bij elkaar, even een moment van stilte.
Voor de nabestaanden is het nog wachten. Wachten tot het lichaam van hun dierbare wordt vrijgegeven, wachten tot ze nog eenmaal tastbaar afscheid kunnen nemen van hun geliefde, waarna ook voor hun de rouw kan beginnen. Een pijn, afscheid, verdriet dat nooit weg gaat, maar altijd bij ze zal blijven.
Voor al die mensen die bij deze ramp een dierbare is verloren hoop ik dat ze kunnen rekenen op veel steun en liefde uit hun omgeving. Dat ze de kracht mogen vinden om met dit verschrikkelijke verdriet om te gaan. Ik wens ze heel veel liefde en sterkte toe.
