De schoolfotograaf

Vandaag kwam de schoolfotograaf op school. Om er voor te zorgen dat zoonlief er nog een beetje netjes op zou staan, gisteren al de kleren klaargelegd, en na veel discussie besloten om een groen shirtje met korte mouwen aan te doen. 's Morgens nog vergeefs geprobeerd om zijn springerige net iets te lange haar in model te kammen, wat niet lukte. Waarna hij eigenlijk gewoon als anders naar school ging, haren in de war, maar wel heel enthousiast.
Op de schoolplein gewacht op de zoemer. De kinderen moesten in de rij gaan staan tegen de muur, gingen toen een voor een naar binnen om vervolgens weer naar buiten te komen, opnieuw in een rij tegen de muur.
De bakjes fruit werden opgehaald, en de kinderen verzocht netjes te blijven wachten, want eerst moesten al de juffen en meesters van de school op de foto. Nicky rende ondertussen vrolijk rond over het speelterrein waar de hele groep op de foto werd gezet. Ze rende nog net niet in beeld, maar het scheelde niet veel of ze had tot de achtergrond behoord. Na haar van het piratenschip afgeplukt te hebben, waar net de eerste klas zich opmaakte voor een groepsfoto, haar onder luid protest mee genomen naar huis.
Rond twaalf uur Tom weer opgehaald. We maakten nog een extra entree toen papa met de kraan voorbij kwam rijden, waar Tom het laatste stukje in mocht zitten, we waren nog 2 minuten lopen van huis af, maar het hele proces van optillen, zijn plaats zoeken, starten en aanrijden, was genoeg om gezien te worden door enkele van de school. Hij vond het prachtig en schreeuwde nog naar Tobi dat hij in een echte kraan naar huis was gereden! 'Zat je echt in die graafmachine?' 'Het is een kraan!'
Thuis moest hij natuurlijk ook nog even verslag doen van de fotograaf op school. 'En toen moest ik eerst op het schip gaan staan, en toen alleen. En toen mocht ik gaan liggen, en moest ik mijn benen omhoog doen, en mijn hoofd een beetje zo, en omhoog kijken. En toen wassie klaar. En daarna mocht ik even spelen!'
's Avonds tijdens het eten gaf hij nog een echte demonstratie op de grond. Het was een hele ervaring voor ons manneke. Nu al benieuwd naar de foto's!

Kijkje in mijn artjournal

Een kijkje in mijn artjournal

Kermis Beek en Donk

 

Historische Colonne Operation Market Garden

Klapband

Een collega van mij vertelde gisteren een mooi verhaal tijdens het werk. Ik kon het niet laten om het hier op te tekenen.
Ze stond bij de snijmachine, stuk vlees op het mes, plakjes vlees te snijden en op het schaaltje te leggen.
'Wat mij nou weer overkomen is. Ik liet afgelopen week mijn hond uit, zag ik een hele grote groep fietsers staan. Een van hen had een lekke band, de rest besloot al snel hun tocht weer te hervatten. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat het een vrouw was, een heel tenger vrouwtje, die een elektrische fiets bij had.
Ze vroeg me hoe ze te voet naar Uden kon wandelen. Ik zei, dat is nogal een eind lopen vanaf Volkel. Bovendien had ze ook nog een elektrische fiets aan de hand en ze leek me ook niet meer de jongste. Ze bleek al 77 jaar te zijn. Ze waren een fietstochtje aan het maken met de KBO, toen ineens haar band klapte. Ze zei dat ze toen min of meer hadden afgesproken dat de rest van de groep de weg zou vervolgen en zij zou wel naar huis gaan lopen.
Ik bood haar aan om haar naar huis te brengen en vroeg of iemand haar fiets dan op kon komen halen.
Helaas kenden ze niemand die haar op kon komen halen. Haar kinderen woonden te ver weg, haar buurvrouw was onlangs overleden, dus moesten we een andere oplossingen bedenken.
Samen met de vrouw naar mijn huis gelopen, en gekeken hoe we de band konden gaan maken. Misschien dat Ad kon helpen. Helaas bleek de band gevuld met een blauwe substantie waardoor dat niet ging lukken. We besloten een fietsenmaker op te gaan zoeken. Die wilde wel helpen, maar dat kostte wel geld, en dat had ze niet bij zich. Bovendien ging het een klein half uurtje duren. Prima, hadden we mooi even de tijd om op en neer naar Uden te rijden om wat geld te halen bij haar thuis.
Ze vertrouwde me echt volkomen, er was echt geen enkel moment van twijfel van haar kant, en dat vond ik best bijzonder. Ze vertelde me dat ze me herkende, iets wat ik eerst niet goed kon geloven, pas toen ze vertelde waar ze woonde en waar ze altijd haar boodschappen had gedaan, begon me een lichtje te branden. Ze liet me zelfs toe in haar huis, terwijl ze zelf haar geld uit de kast haalde. Geld dat keurig uit gesorteerd in een trommeltje zat.
Ik heb haar weer terug gebracht naar de fietsenmaker waar ze haar fiets kon ophalen waar er wat later weer mee naar huis reed. Een prachtige heldendaad! Toch?' vertelde ze. Ze pakte het stuk vlees van het mes en pakte het in om het in de koeling te leggen. 'Inderdaad een mooie daad! Dan gaat ze dat vast vertellen op je vorige werk.' 'Dat denk ik wel, ach het is een mooi verhaal.'