Autoritje door Italië

Vertrokken na het ontbijt voor een autorit langs de kust richting Pesaro. Het eerste strand bleek al net zo massaal als dat van Rimini, met rijen parasols en vele strandgangers die hun auto's tot ver voor het strand al langs de kant van de weg hadden geparkeerd. Vele Italianen liepen met tassen over hun schouders, luchtbedden onder hun arm of handdoeken in hun handen richting het blauwe water wat we net tussen de bomen zagen glinsteren. 

Dirk keerde de auto en reed verder over het smalle weggetje. Wat verderop weer een stop makend, waar we een prachtig uitzicht hadden over de zee en het groene landschap onder ons. We stonden bij een klein kerkje met wat huisjes erom heen. Op de parkeerplaats vlakbij stond een volkswagenbusje, stiekem een van mijn favorieten auto's.

We liepen een klein straatje in en kwamen uit op een soort pleintje waar meerdere huizen bij elkaar stonden. De huizen hadden allemaal prachtige aarde tinten.

Naast de vele vlinders die ik in een eerder blog al benoemde, kwam ik ook een bijzonder insect tegen. Helemaal zwart met een blauwe gloed op de vleugels, met grote donker glanzende ogen die aan beide zijde van de kop stonden. Opvallend zijn ook de twee soort van kaken op zijn kop waarmee hij de bloem aftast.

Wat verderop hadden we uitzicht over de zee. Er liep een pad naar beneden, maar het was halverwege ingestort, wat bleef was een gapend gat met de resten van de asfalt halverwege de helling.

We liepen verder langs een restaurantje over een grindpad terug naar de weg. Maakten foto's van het uitzicht, genoten van de vele kleurrijke vlinders die om ons heen fladderden en vervolgden onze weg over de smalle wegen.

In het gebied waar we reden vlogen verrassend veel vlinders rond in de meest mooie kleuren en vormen. Grote sierlijke vlinders als de koningspage die zweefden door de lucht. Witte, oranje en blauwe vlinders die druk fladderden met hun kleine vleugels. En zelfs een zwarte die ik ooit eens in een vlindertuin had gezien, vloog hier vrij rond.

We reden hele stukken over een steile weg die omhoog leidde en ons een prachtige doorkijk gaf over het dal met zijn vele landerijen en huisjes en in de verte het blauw van de zee.

We kwamen langs een circuit waar Dirk nog dichterbij probeerde te komen, wat jammerlijk mislukte. Maar het gaf me wel mooi de gelegenheid om voor even wat foto's te maken van de roofvogels die hoog boven ons rond zweefden.

Dirk had ondertussen alweer een bordje gevonden van een kasteel waar hij graag een kijkje wilden gaan nemen, dus reden we verder over het landweggetje op weg naar de volgende foto stop.