'Een mooi stukje in het krantje! Wat leuk dat je een boek hebt geschreven. Ja, weet je ik had het er nog over met mijn man. Ik kan dat boek natuurlijk wel kopen omdat een moeder van school het heeft geschreven, maar ik lees nooit. Dan komt het bij de andere boeken op de plank, en dat is natuurlijk zonde. Hoeveel heb je er eigenlijk al verkocht?' een moeder op school sprak me vandaag aan, we waren onderweg naar school voor het bedank-uurtje, waarbij de kinderen allemaal met hun eigen klas een stukje hadden ingestudeerd.
'Het valt me eigenlijk nog niet tegen,' en eerlijk gezegd doet het aantal er ook niet zoveel toe.
Later na afloop van de voorstelling kwam een andere moeder naar me toe.
'Jij hebt een boek geschreven hoorde ik! Erg leuk! En je was ook al bezig met een vervolg! Jeetje jij bent goed bezig! Ja, ik lees eigenlijk niet, kan me er zelf niet toe zetten om aan een boek te beginnen, anders had ik hem wel gelezen! Maar super leuk!'
Mijn nichtje: 'Ik denk dat ik dat boek van jou toch echt eens moet gaan lezen. Ik ben eigenlijk toch wel benieuwd waar het over gaat!'
Een andere moeder van school: 'Ik las het in het krantje dat je goeie referenties had gehad. Leuk joh! Ik denk dat ik het toch maar eens in ga kijken bij de winkel.'
'Ik weet wie het is. Ik weet het echt zeker. Het kan ook niet anders, maar komt er een vervolg, want ik ben nu toch wel nieuwsgierig.' zei een collegaatje op mijn werk. Daar waren ze trouwens meteen al erg te spreken over de mooie kaft! Alleen daarom zou het boek al interessant zijn om te bekijken en er meer van te willen weten.
Een moeder van een vriendin van mij vond de verhaallijn verrassend goed geschreven en hield zich aanbevolen voor een vervolg.
En een lezeres was zelfs heel erg enthousiast over de herkenbaarheid van het verhaal. En van die lezers daar moeten we het tenslotte toch van hebben!
