Vrijdag

De vergadering was druk bezocht. Iedereen van de versafdeling was aanwezig, alleen voor de hulpkrachten had Sjoerd, onze afdelingschef, een kleine man met een blond stekeltjeskapsel, een andere avond ingepland. Nadat iedereen voorzien was van koffie en thee en een koekje, ging hij meteen aan de slag met de presentatie van het vers aandeel, het kostenplaatje en het aantal in te zetten uren. Ik kon me echter maar moeilijk concentreren. Mijn gedachten dwaalden af naar het journaal van gisterenavond melding werd gemaakt van een hack bij de gemeente Laarbeek waarbij een hele reeks privégegevens van inwoners op straat waren beland. Joost kwam er gisteren al mee thuis, als lid van de partij SVL, Samen Voor Laarbeek, was hij al vrij vlot op de hoogte gesteld van dit slechte nieuws. Er was nog weinig bekend over de toedracht van het gebeuren en diversen ICT-ers van de gemeenten waren al druk in de weer om de schade te beperken en uit te zoeken in welke hoek de dader gezocht moest worden. De leden van SVL waren bij elkaar geroepen om oplossingen aan te dragen en samen met de netwerkbeheerder te zorgen voor een betere beveiliging. Daarnaast was het zaak de inwoners van Laarbeek zo snel mogelijk op de hoogte te stellen.

‘Ilse? Gaat het?’

‘Sorry, problemen bij de gemeente Laarbeek.’

‘Dat heb ik gehoord ja. Dat was in het nieuws. Daar was het gehele netwerk gehackt en alle gegevens van de bewoners liggen op straat toch?’ Sanne was meteen bezorgd naar haar toegekomen, ze had de koffiekan nog in haar hand.

‘Ja, zo lijkt het. Ze zijn nu met man en macht aan het werken om de schade zoveel mogelijk te beperken. Joost is er ook meteen naar toe gegaan, er is een spoedvergadering belegd.’

‘Hier, neem nog wat koffie, of wil je liever iets anders?’

‘Dames, we gaan zo weer verder,’ kwam Sjoerd ertussen, ‘Dus neem nog snel wat te drinken en ga dan weer zitten, dan kunnen we allemaal op tijd naar huis vanavond.’

‘Eikel,’ siste Sanne, ‘Moet zeker op tijd naar huis van zijn vriendin.’ Ze liep weer terug naar haar stoel, waarna meteen de vergadering weer werd hervat.

Vandaag sta ik weer samen naast Sanne op de afdeling. Ze heeft 6 pizzabodems op de werkbank gelegd en is druk doende om de tomatensaus erop te verdelen. ‘En wat vind jij ervan dat we vanaf maart ook de koopavonden en zaterdagen voor onze rekening moeten nemen?’

‘Zolang het niet elke zaterdag is en niet elke vrijdagavond is het nog wel te regelen, anders moeten we toch echt op zoek naar een oppas voor de avonduren.’ ‘Heb je dat ook tegen Sjoerd gezegd?’

‘Ja, maar dat is mijn probleem, zegt hij. Ik heb gewoon te komen op de tijden dat ik ingeroosterd ben, hoe ik het thuis oplos is niet zijn probleem.’ ‘Ik zit al met precies hetzelfde probleem. Kijk op de dagen dat ze bij hun vader zijn kan ik best komen werken natuurlijk, maar als ze bij mij zijn wordt het een ander verhaal. En ik kan het me niet veroorloven om een oppas te betalen voor die dagen. Ik red het nu nog maar net.’ Sanne is een alleenstaande ouder. Ze heeft in haar leven geregeld de verkeerde mannen tegen het lijf gelopen, en de pech gehad dat ze ook nog eens niet bijdragen in de alimentatie. De eerste ging er meteen vandoor toen ze wist dat ze zwanger was, en de tweede bleek zoveel schulden te hebben dat hij het zich niet kon veroorloven om haar ook nog te betalen.

‘Ik ben alleen zo bang dat als ik er iets van zeg, dat ik dan juist de meest ongunstige tijden krijg,’ verzuchtte ze. ‘Dat kan hij toch niet maken?’ ‘Oh nee? Nou reken er maar niet op dat hij met je mee gaan denken. Hij heeft zelf geen kinderen, dus hij heeft geen idee hoeveel regel het allemaal is om te blijven werken.’ Ze tilt een van de bakjes in het kleine koelinkje dat voor haar staat op en haalt het eruit. ‘Verdorie, waarom doen ze er altijd zoveel in. Wanneer leren ze nou eens dat je alleen de ingrediënten moet openmaken die je ook meteen kunt verwerken.’ Ze zucht, zet het bakje op de wasbak, haalt nieuwe paprika uit het kastje onder de werkbank en snijdt het in stukjes op de werkbank. Ik zucht, sommige leren het nooit.