Geert was
dol op gamen. Hij kocht geregeld nieuwe spelletjes die hij samen met zijn
vriend Doris betaalde. Zo bleef het nog redelijk betaalbaar om steeds de
nieuwste games in huis te hebben. Naast gamen was hij vaak uren kwijt achter de
computer met andere dingen. Zoals hij zelf zei voor zijn werk, maar omdat ik me
er niet voor interesseerde vroeg ik er niet naar. Het was duidelijk dat hij ook
liever niet had dat ik erbij was als hij op de computer bezig was. Het was dan
beter voor mij om me niet in de buurt van de bijkeuken te begeven. Die paar
keer dat ik het wel deed om hem wat te drinken te brengen werd ik weer weg
gestuurd, nog voordat ik kon zien wat hij aan het doen was had hij het scherm
al weggeklikt. Ik verbaasde me er enkel over waarom hij altijd twee computers
aan had staan, terwijl hij toch altijd maar met 1 game bezig leek te zijn. Maar
omdat ik geen verstand had van computers liet ik het er verder bij, en ging ik
elke keer als hij in zijn hok zat iets voor mezelf doen.
Maandag
‘Heb je je
nooit afgevraagd wat hij op die computers aan het doen was?’ vraagt van Etten.
Hij haalt een hand door zijn zwarte haren en slaat zijn ene been over zijn
andere heen.
Het is
aangenaam warm in de kamer, het zonnetje schijnt door de hoge ramen naar binnen,
recht op de bank waarop ik lig.
‘Nee,
eigenlijk niet. Hij was vaak bezig met downloaden van films of muziek, maar in
die tijd was iedereen daar mee bezig. Bovendien was het zijn werk om met
computers bezig te zijn, dus was zijn interesse ook helemaal niet vreemd. Hij
had me wel eens verteld dat je je makkelijk onzichtbaar kon maken op het
internet. Daar had je speciale software voor die je ip-adres constant
veranderde. En ik weet nog dat je werkelijk niks meer van hem terug kon vinden
op het internet. Ja een website die hij ooit eens gemaakt had om wat uit te
proberen met scrips, maar daar stonden enkel wat stomme plaatjes op van Beavis
and Butthead.’
Ik ga
rechtop in de bank zitten en probeer een geeuw te onderdrukken. De warmte heeft
me loom gemaakt. Ik kijk op de klok en zie dat de sessie bijna voorbij is. We
zijn nu eindelijk op het punt gekomen waar het allemaal om draait. Zijn
computer en zijn eindeloze drang om daar zovele uren achter door te brengen.
Zoveel uren dat het soms leek dat niets belangrijker was dan dat scherm voor
hem op het bureau. Hij had er meer belangstelling voor dan voor mij. Dat was
zeker.
‘Goed. We
komen langzaam tot de kern van de zaak. Zijn ongewone belangstelling voor de
computer. Voor de volgende keer wil ik dat je wat dingen voor jezelf op een
rijtje zet. Heb je ooit dingen aan hem gemerkt als hij op die computers bezig
was? Had hij bepaalde voorkeuren voor de games die hij speelde? En vanaf
wanneer begon je het echt op te vallen dat hij meer belangstelling had voor de
computer dan voor jou?’
Hij staat op
van zijn stoel, ik volg zijn voorbeeld en geef hem een hand. Buiten haal ik
mijn fiets van het slot en rij naar
huis. Het is licht gaan regenen en kleine druppeltjes doorweken mijn broek die
al weldra klam om mijn benen plakt. Mijn winterjas geeft nog wat langer
bescherming, pas als ik thuis ben merkt ik pas hoe koud ik het heb. Ik ril over
heel mijn lijf en voel zoetjes aan de pijn weer opkomen in mijn borst, mijn
armen beginnen te tintelen en mijn ademhaling versnelt. Ik probeert mezelf te
kalmeren, maar kan zo snel niet voorkomen dat ik even totaal in paniek raak.
Pas als de tranen over mijn wangen stromen kom ik weer een beetje bij zinnen.
Dit is hij niet waard. Hij mag mijn leven niet meer zo beïnvloeden. Om op Ilse,
je kunt het . Je bent sterk. Hij kan je niets meer doen.
Net op dat
moment gaat de telefoon, ik laat hem rinkelen tot hij stopt, sla mijn handen
voor mijn ogen en zak huilend in elkaar op de grond. Pas als ik de beltoon van
mijn mobieltje hoor kom ik weer een beetje bij zinnen. Ik kom overeind, haal
mijn telefoon voor de dag en neem op als ik zie dat het Joost is die belt. ‘Met
Ilse,’ ik snik nog na als ik zijn vertrouwde stem in mijn oor hoor.
‘Meisje
toch. Het was heftig bij de therapie zeker?’ Ik knik, en fluister zachtjes ja.
‘Doe maar rustig
aan, pak lekker een bad, ik kom er nu aan om de kinderen op te halen dus maak je
daar ook maar niet druk over.’
Ik knik
bevestigend en zeg ja als ik besef dat hij dat natuurlijk niet kan zien aan de
andere kant van de lijn. Ik zucht opgelucht als ik wat later ophang. In de
wetenschap dat hij er voor de kinderen is, en dat ze allemaal zo naar huis
komen loop ik naar boven naar de badkamer, laat het bad vollopen en kleed me
uit. Het water voelt heerlijk bevrijdend. Ik kan me eindelijk ontspannen, en de
pijn in mijn borst wordt met elke ademteug minder. Beneden hoor ik de telefoon
weer rinkelen. Maar ik blijf stil liggen in het warme water. Voor nu ben ik er
even niet.
Nou, je weet je lezers wel in spanning te houden. Een heuse cliffhanger.
BeantwoordenVerwijderenSamen met Joost kan Ilse de toekomst wel aan.
Lieve groet.