Maart 2014

Maart 2014

‘We moeten het over Bianca hebben, het gaat niet goed met haar.’

We lagen samen op de bank. Ik aan de ene kant met een boek in mijn hand, Geert aan de andere kant met een laptop op schoot. Een van de nieuwste laptops die hij mee had genomen van zijn werk vol technische snufjes en veel platter dan de exemplaren die je toen der tijd in de winkel kon kopen. Er zat een pen bij waarmee je het scherm kon aanraken om zo net als met een muis dingen aan te klikken. Hij was er zo druk mee bezig dat het leek of hij mij niet gehoord had.

‘Geert?’ ‘Ja?’ hij keek verstoord op, ‘Je had het over Bianca, wat is daar mee?’

‘Ze zegt dat ze drugs gebruikt.’ ‘Oh, arme Sofie. Verschrikkelijk dat ze zulke ouders heeft. Haar vader gokverslaafd en nu valt haar moeder ook nog uit.’ Hij zuchtte. ‘Ik ga wel met haar praten, al denk ik niet dat ik er veel aan kan veranderen. Tenslotte staat haar vriendje er niet echt om bekend heel betrouwbaar te zijn. Ik verdenk hem er sterk van dat hij de dealer is van haar beste vriendin die zwaar aan de  heroïne zit. Wat gebruikt ze?’

‘Geen idee.’ Daar hadden we het ook helemaal niet over gehad. Maar het werd me wel duidelijk dat hij er meer vanaf wist, wat ik ook niet heel vreemd vond omdat hij al veel langer bevriend met haar was.

‘Is het niet beter als ze dan niet meer komt poetsen? Ik bedoel. Ik heb geen extra hulp nodig, en haar alleen laten hier in huis, terwijl ze duidelijk een probleem heeft vind ik persoonlijk niet zo’n goed idee. Dadelijk wordt het erger, en gaat ze geld van ons stelen?’

‘Dat doet ze niet,’ zei Geert stellig. ‘Als ze geld nodig heeft dan zou ze het wel vragen. Dat doet Wilco ook altijd. Ik heb ze in het verleden vaak genoeg geholpen. Ik heb zelfs mijn ex nog helemaal uit de schulden geholpen voordat we uit elkaar gingen, door alles op mij te nemen zodat zij een nieuwe start kon maken, dus nee. Stelen dat zal ze niet zo snel doen. Ik ben alleen bang dat Sofie eronder zal gaan leiden als haar moeder geen werk meer heeft.’

Ik zag dat probleem niet zo, bovendien al het geld wat er nu extra binnen kwam ging toch ook meteen weer naar die drugs, of zag ik dat verkeerd.

‘Maar als jou dat beter lijkt, kan ik ook gewoon zeggen dat je zelf tijd genoeg hebt om te poetsen. Als je maar weet dat ik je niet ga helpen.’ En daarmee was voor hem het probleem opgelost.

Op vrijdagvond kwamen de jongens altijd bij elkaar in de kleine bijkeuken, achterin ons huis voor hun gezamenlijke gameavond. Die bijkeuken had Geert samen met zijn vader helemaal geïsoleerd, voorzien van rekken en een groot bureau waarop de computers stonden uitgestald. Geert was naast zijn werk ook geïnteresseerd in computers, wat resulteerde in een grote verzameling computerschermen, toetsenborden, allerhande kabeltjes in grote bakken die door het hele huis verspreid stonden en twee complete computers die tot voor kort beneden op de tafel hadden gestaan. Nu ik erbij was komen wonen, was hij bereid om zijn computers in de bijkeuken te stallen, zodat ik toch gewoon thuis kon blijven, mocht ik dat willen, als de mannen kwamen gamen.

Er werd nog een extra computer aangesloten in de keuken, de chips, cola en m&m’s werden op de aanrecht klaar gezet. Tegen negen uur kwamen de eerste jongens binnengevallen. De eerste, Boris, had zijn eigen computerkast meegenomen die Geert aansloot op het toetsenbord en een scherm wat hij snel even van boven had gehaald. Wilco en Paul, een klein manneke van nog amper 16 jaar, met blond strak naar achteren gekamd haar, was de jongste van het stel, maar helemaal verzot op gamen.

Boris was de enige van het stel die me echt aansprak. Hij was een redelijk normale jongen, en ik kende hem nog van enkele jaren terug toen we een kortstondige relatie hadden gehad samen. Een echte relatie kon je het eigenlijk niet noemen, want we zochten elkaar enkel op als een van de twee zin had om te vrijen. Het had alles bij elkaar een jaar geduurd. Het stopte op het moment dat ik iemand anders had leren kennen.

‘Ilse, grappig dat we elkaar zo nog geregeld treffen. Geert is een goede vriend van mij. Toch vreemd dat je hem nog nooit eerder hebt ontmoet. Ik kende hem ook al in die tijd dat wij met elkaar omgingen.’ Hij lachte, zijn typische Boris lachje waar ik toen der tijd zo voor gevallen was. Ik glimlachte ondeugend terug, maar bond in toen Geert achter me kwam staan.

‘Ja, grappig inderdaad,’ zei hij. Hij glimlachte, maar zijn ogen keken me vernietigend aan, toen Boris zich omgedraaid had. Dat geflirt stond hem niet aan. Ik was van hem.

Weldra was het hele huis gevuld met schietgeluiden en enthousiast geschreeuw van de gamers als ze weer een vijand hadden verslagen. Ik probeerde zo goed en zo kwaad als het kon de televisie te volgen, maar besloot uiteindelijk om toch maar naar bed te gaan met een goed boek. Het was uiteindelijk half 5 in de morgen toen ik de voordeur dicht hoorde slaan en de laatste gamer naar huis was vertrokken.