maandag 31 juli 2017

Een dagje strand



Een dagje strand

Gezellig
Met zijn vieren
Met emmers en
Schepjes
In de hand
Zwembroek
Handdoek in de tas
En hup
Naar het strand

September 2004

September 2004

Ding dong. De bel klonk luid toen we op de drempel van de bruidswinkel stonden.
Samen met mijn moeder en mijn schoonmoeder stapte ik de zaak binnen en nam de winkel in me op.
Zowel links als rechts in de zaak was er plaats voor een zithoek met rode fauteuils rondom, waarin kleine gouden kroontjes in het hoofdkussen waren geborduurd.
Een blonde verkoopster kwam ons al tegemoet en nam onze jassen aan, waarna we naar het zithoekje aan de linkerkant werden verwezen. We namen plaats, er werd een pot thee gebracht met een schaaltje met koekjes en de verkoopster kwam er bijstaan om even wat dingen na te vragen over wat mijn wensen waren en hoe onze trouwdag eruit kwam te zien.
Na mijn hele wensenlijstje opgegeven te hebben, ik wilde graag een sprookjesjurk met een sluier maar zonder een sleep, stond de verkoopster op en kwam ze wat later terug met een prachtige crèmekleurige jurk die uit twee delen bestond. Het lijfje was aan de achterkant open, bestond geheel uit kant en werd bij elkaar gehouden door een rij lange linten. Het liet mijn schouders geheel bloot en begon pas halverwege mijn rug. De rok was van zacht crème kleurig stof met een grote zalmroze roos in de linker boven hoek. Het geheel werd afgemaakt met een sluier voor in het haar.
Ik was meteen verliefd en voelde me een echt elfje toen ik de jurk aan trok. Dit moest hem worden! Deze jurk was het helemaal en Geert zou er vast en zeker ook van houden! Hij had me van tevoren nog gewaarschuwd dat hij nee ging zeggen als ik een zwarte of een rode jurk uit zou kiezen. Ik durfde het niet meer in mijn hoofd te halen, al vond ik het stiekem erg jammer.
‘Zijn er nog jurken die je perse een keer wilt passen?’ ‘Ja, ik zou graag een rode of zwarte jurk aan willen passen. Gewoon om te kijken hoe het staat.’
De vrouw liep weg en kwam wat later terug met een prachtige knalrode jurk. Ik hees me zelf in het rode kant, maar moest even wennen aan de weide hoepelrok die er aan vast zat. Zonder die rok was het een prachtige jurk, die overal als gegoten op mijn lichaam aansloot. Een steek van spijt trok er door me heen, deze jurk zou ik nooit mogen dragen. Hij zou dit nooit goedkeuren. Al was de eerste jurk nog zo mooi.
De zwarte jurk bezorgde me nog meer spijt en bracht me zelfs eventjes aan het twijfelen. Zou ik toch voor deze jurk gaan. Ik trouwde ten slotte maar een keer. En hij zou toch niet echt alleen daarom weigeren?

Na 3 uur jurken passen besloot ik toch om voor de eerste jurk te gaan, tot blijdschap van mijn schoonmoeder. Ze had waarschijnlijk de instructies van Geert mee gekregen om me niet met een gekleurde of zwarte jurk naar huis te laten gaan, terwijl mijn moeder en ik die juist veel mooier vonden. Maar ik stelde me tevreden met mijn elvenjurk. Het zou hoe dan ook een prachtige dag worden.

zaterdag 29 juli 2017

Buitengebied van Boskant deel 3




We vervolgden onze wandeling over de Goeiendonk waar we even de tijd namen om wat te drinken en te snoepen van onze zelf meegebrachte tomaatjes.

donderdag 27 juli 2017

Wandeling door buitengebied Boskant deel 1




De zomer leent zich bij uitstek voor het maken van lange wandelingen met mijn meisje. Zij is al net zo dol op alle flora en fauna om ons heen als ik en we hebben al heel wat uurtjes rondgebracht in de buitenlucht met de camera in de aanslag. Vandaag togen we naar het Bundersdreef.

woensdag 26 juli 2017

Wandeling aan de Goorloop






Vakantietijd, en dat betekent steevast een bezoek aan opa en oma in Beek en Donk. Naast de gebruikelijke koekjes en glaasjes ranja is er ook altijd tijd voor een wandeling waarin de nodige speeltuinen aangedaan worden. 
Deze dag ging de wandeling naar de Goorloop.

maandag 24 juli 2017

Middagje bioscoop

 Voor zondag hadden we een dagje camping op de planning staan bij familie, maar omdat het weer het niet echt toeliet om gezellig een dagje met de hele familie naar het strand, de tent en de speeltuin te gaan, besloten we om deze dag maar een weekje op te schuiven. 
In plaats daarvan gingen we naar de bioscoop. De film waar we heen zouden gaan was al snel beslist. Cars 3 3D.

Dinsdag

Dinsdag

‘Dus je telefoon is gestolen? Waar en wanneer en waarom heb je dan niet via iemand anders mij proberen te bereiken?’  Ik was razend. Al mijn angst had zich omgezet in woede. Hij had me toch op zijn minst wel iets kunnen laten weten en hij had gewoon naar huis kunnen komen!
‘Jordy en ik zijn nog naar het Anker gekomen, maar we konden jullie niet meer gevonden krijgen. Toen bood Christel aan dat onze Jordy wel met haar mee kon en daar een nachtje kon blijven slapen als dat gemakkelijker was. Dus ben ik naar huis gegaan, hopende dat je al thuis was of dat je misschien geprobeerd had om naar huis te bellen. Ik heb je zelfs nog proberen te bellen, maar je telefoon was elke keer buiten bereik. Waarom had je hem dan ook uit gezet?’
‘Ik heb hem niet uitgezet, ik heb jou zelfs nog proberen te bellen, maar je nam niet op. Dus toen je vannacht belde en opnam was ik, ik schrok dat ze nu ook al via jouw mobiel belde.’ De angst was weer terug en greep me naar de keel. Joost was meteen bij me. Hij legde zijn handen op mijn buik en keek me aan. ‘Rustig blijven nu. Adem in, naar je buik en weer uit. Rustig. Het is vast een stom geintje van degene die de telefoon gestolen heeft.’
‘Nee,’ hikte ik. ‘Nee, want hij belde gisterenavond ook al op ons thuisnummer.’
Vandaag zijn we naar de telefoonwinkel gereden om voor ons beide een nieuw telefoonnummer aan te vragen. Om te voorkomen dat hij er nog langer mee kan bellen hebben we de provider opgebeld en onze beide nummers meteen laten blokkeren in de hoop dat hij ons nu niet meer lastig kan vallen.
Gelukkig is het allemaal zo geregeld en lopen we wat later de winkel weer uit.
Nu moeten we enkel nog proberen te achterhalen hoe je kunnen voorkomen dat hij het thuisnummer belt, maar op dit moment lijkt de enige oplossing om er een tijdje de stekker uit te trekken.
‘Kom, we zijn nu allebei toch vrij, de kinderen vermaken zich prima bij ome Jan. Dus we kunnen het er nu even van nemen. Waar heb je zin in? Even lekker nog wat winkelen? Of zullen we gewoon gezellig ergens wat koffie gaan drinken.’
Ik lach als ik de straat in kijk. Het is de laatste dag van de carnaval, en in het centrum van Eindhoven lopen er nog steeds veel mensen bont uitgedost over straat op zoek naar een kroeg en wat gezelligheid. De geur van oud bier en urine hangt in de lucht, en de stoep is bezaaid met lege plastic bekertjes en confetti.
‘Nou, die koffie pakken we wel ergens anders.’ Zeg ik, terwijl ik mijn arm door zijn arm heen haak en hem dicht tegen me aantrek. ‘Ik weet misschien nog wel een tentje waar we wel even lekker kunnen lunchen.’
Wat later nemen we plaats aan een tafeltje in een klein eettentje, net iets buiten het centrum. Het is er al gezellig druk, met een mix aan vroege feestgangers en mensen die niks met het carnaval van doen hebben.
We bestellen ieder een uitsmijter en koffie en maken het ons gemakkelijk. Het is fijn om even thuis weg te zijn, en alles wat er van het weekend is gebeurt even op een afstandje te bekijken. Waarschijnlijk heeft Joost gewoon gelijk en heeft de grapjas die ons telefonisch lastig valt de nummers gewoon uit de mobiel van Joost gehaald. Er zijn nou eenmaal mensen die er plezier uit halen om andere mensen de stuipen op het lijf te jagen.
Ik neem genietend een slok van mijn koffie en kijk naar Joost die er eerst nog wat melk en suiker in doet voor hij aan de zijne begint. De uitsmijter is heerlijk, vers bruin brood met een plak ham en rosbief met daarop 2 eieren en ter decoratie huisgemaakte huzarensalade.
Na de lunch lopen we weer terug naar de parkeergarage, waarna we weer naar de broer van Joost rijden. Jan is sinds begin dit jaar weer vrijgezel, maar altijd bereid om op de kinderen te passen als we hulp nodig hebben. Hij is veel vrijer dan Joost, knapper ook, vind ik. Met zijn krullerige rossige haar dat altijd een beetje verward om zijn hoofd zit, zijn blauwe ogen en zijn verfijnde gezicht is hij een beetje de mooiere versie van Joost, al lijken ze erg veel op elkaar en worden ze door buitenstaanders nog geregeld door elkaar gehaald. Jan is van alle markten thuis, zoals mijn vriend dat zo mooi zegt. De ene keer komt hij met een dame thuis om een half jaar later ineens weer een leuke man aan zijn zijde te hebben.
Hij is echter dol op zijn neefje en nichtje, en toen Joost vanmorgen opbelde en de hele situatie aan hem uitlegde, was hij meteen bereid om de kinderen op te vangen. Hij maakte zelfs al plannen om ze mee te nemen naar de optocht in d‘Eerd, dus we hoefden ons verder geen zorgen meer te maken.
‘Ha, Joost. Is het gelukt met de nieuwe nummers?’ Jan stem klinkt over de carkit.
‘Ja, dat was allemaal zo geregeld, geen probleem. Hoe gaat het met de kinderen?’
Op de achtergrond klinkt ineens een boel kabaal, luide muziek schalt door de telefoon de auto binnen. ‘Sorry ik versta je niet, er komt nu net een grote wagen voorbij. De kinderen vinden het helemaal geweldig! Ik stuur je straks wel een berichtje als we hier vertrekken, dan breng ik ze na de optocht wel naar huis.’
‘Is goed, jongen. Veel plezier!’
We hebben de hele middag nog voor ons liggen.


vrijdag 21 juli 2017

Vlindersafari en Zevensprong



Dinsdag was de tweede dag van de Zevensprong. Ingesmeerd, zijn pet op zijn kop, een grote rugzak mee vol boterhammen, en een grote fles water, een flesje zonnebrand in het voorvakje en de oudste kon er weer een dagje tegenaan. Samen met de jongste heb ik hem weggebracht, waarna wij met zijn tweetjes doorreden naar Beek en Donk om opa en oma op te halen voor een bezoekje aan de Vlindersafari in Gemert.
Bij aankomst op de Groeskuilen, bleek de geheugenkaart van mijn camera dienst te weigeren, waardoor ik geen foto's heb kunnen maken. Dat wordt dus nog een keer terug gaan, want de safari was, ondanks het kleine oppervlakte, zeer de moeite waard.
De kas was aardig heet door de zon die door het glas scheen, wat zorgde voor een enorme activiteit in de tuin. De vlinders fladderden vrolijk om ons heen in alle mogelijke kleuren. Van fel oranje, helder blauw, zwart met gele strepen of bruin met opvallend grote ogen op hun vleugels getekend.
Ons meisje had bij de entree een blaadje en een poltood meegekregen waarop ze de antwoorden kon schrijven van de speurtocht die in de tuin stond opgesteld. Op bordjes verspreid over de kas stonden vragen met meerkeuze antwoorden. Als je alle antwoorden goed had ingevuld dan kreeg je een naam van een vlinder. Ze ging meteen fanatiek aan de slag en had al snel de eerste vraag beantwoord.
In de tuin was ook een biologe aanwezig die ons alles wist te vertellen over de nachtvlinders in de tuin. Deze vlinders waren de grootste die de tuin rijk was. Bijzonder was dat ze ook de grootste rupsen hadden. Deze rupsen eten zich in korte tijd helemaal groot en rond, zodat ze later na hun metarmorfose genoeg voedingsstoffen bij zich hebben om een week zonder eten te overleven. Lang genoeg om bevrucht te worden en eitjes te leggen.
De grootste vijand van de nachtvlinder is de vleermuis. Deze kan door echolocatie de vlinder localiseren. Om de vleermuizen te misleiden hebben vlinders allerlei slimme uiterlijkheden waardoor de echo zodanig weerkaatst wordt dat de vleermuizen hen niet meer kunnen vinden. Bovendien kunnen de tekeningen op de vleugels de vijand eveneens afschrikken.
We konden nog wel uren door blijven praten over de bijzondere eigenschappen van de natuur om de vijand te slim af te zijn, maar ons meisje trok al aan mijn shirt. Ze wilde verder met de route.

We liepen verder door de tuin, ons verwonderend over het vele ritselende gefladder om ons heen. Overal waar je keek vlogen, zaten en aten vlinders. Het was prachtig om ze op een voederbakje te zien zitten, waar ze met hun lange tong kleine beetjes van de banaan of het suikerwater tot zich namen. Eentje zat met zijn kop helemaal weggedoken in de kelk van een bloem om zo nog beter bij de kostbare nectar te komen. Het was elke keer weer enorm balen dat ik mijn camera niet kon gebruiken. Hier komen we zeker nog terug.

Snel naar huis om toch nog een goede geheugenkaart in de camera te doen, en snel door te rijden naar het terein waar de Zevensprong hun zeskamp hield. Er hing een dreigende lucht boven het veld toen we aankwamen lopen, maar gelukkig konden we nog een paar leuke foto's schieten voordat het hele gezelschap naar binnen ging om daar de dagafsluiting te houden. Een korte impressie van die foto's, volgende keer meer van de vlindertuin.





















donderdag 20 juli 2017

Het Boerenbondsmuseum




Afgelopen zondag waren we in het Boerenbondsmuseum om samen met de kinderen te genieten van de nostalgische kermis die aldaar gehouden werd. Echter biedt het museum zoveel meer dan dit leuke evenement.

dinsdag 18 juli 2017

Speurtocht




Samen met de jongste een speurtocht gehouden door ons kleine dorpje. Gewapend met een fotocamera en een lijst vol met dingen die we onderweg moesten zoeken gingen we op pad.

maandag 17 juli 2017

Maandag

Maandag

‘Heb je je nooit afgevraagd wat hij op die computers aan het doen was?’ vraagt van Etten. Hij haalt een hand door zijn zwarte haren en slaat zijn ene been over zijn andere heen.
Het is aangenaam warm in de kamer, het zonnetje schijnt door de hoge ramen naar binnen, recht op de bank waarop ik lig.  
‘Nee, eigenlijk niet. Hij was vaak bezig met downloaden van films of muziek, maar in die tijd was iedereen daar mee bezig. Bovendien was het zijn werk om met computers bezig te zijn, dus was zijn interesse ook helemaal niet vreemd. Hij had me wel eens verteld dat je je makkelijk onzichtbaar kon maken op het internet. Daar had je speciale software voor die je ip-adres constant veranderde. En ik weet nog dat je werkelijk niks meer van hem terug kon vinden op het internet. Ja een website die hij ooit eens gemaakt had om wat uit te proberen met scrips, maar daar stonden enkel wat stomme plaatjes op van Beavis and Butthead.’
Ik ga rechtop in de bank zitten en probeer een geeuw te onderdrukken. De warmte heeft me loom gemaakt. Ik kijk op de klok en zie dat de sessie bijna voorbij is. We zijn nu eindelijk op het punt gekomen waar het allemaal om draait. Zijn computer en zijn eindeloze drang om daar zovele uren achter door te brengen. Zoveel uren dat het soms leek dat niets belangrijker was dan dat scherm voor hem op het bureau. Hij had er meer belangstelling voor dan voor mij. Dat was zeker.
‘Goed. We komen langzaam tot de kern van de zaak. Zijn ongewone belangstelling voor de computer. Voor de volgende keer wil ik dat je wat dingen voor jezelf op een rijtje zet. Heb je ooit dingen aan hem gemerkt als hij op die computers bezig was? Had hij bepaalde voorkeuren voor de games die hij speelde? En vanaf wanneer begon je het echt op te vallen dat hij meer belangstelling had voor de computer dan voor jou?’
Hij staat op van zijn stoel, ik volg zijn voorbeeld en geef hem een hand. Buiten haal ik mijn fiets van het slot en rij  naar huis. Het is licht gaan regenen en kleine druppeltjes doorweken mijn broek die al weldra klam om mijn benen plakt. Mijn winterjas geeft nog wat langer bescherming, pas als ik thuis ben merkt ik pas hoe koud ik het heb. Ik ril over heel mijn lijf en voel zoetjes aan de pijn weer opkomen in mijn borst, mijn armen beginnen te tintelen en mijn ademhaling versnelt. Ik probeert mezelf te kalmeren, maar kan zo snel niet voorkomen dat ik even totaal in paniek raak. Pas als de tranen over mijn wangen stromen kom ik weer een beetje bij zinnen. Dit is hij niet waard. Hij mag mijn leven niet meer zo beïnvloeden. Om op Ilse, je kunt het . Je bent sterk. Hij kan je niets meer doen.
Net op dat moment gaat de telefoon, ik laat hem rinkelen tot hij stopt, sla mijn handen voor mijn ogen en zak huilend in elkaar op de grond. Pas als ik de beltoon van mijn mobieltje hoor kom ik weer een beetje bij zinnen. Ik kom overeind, haal mijn telefoon voor de dag en neem op als ik zie dat het Joost is die belt. ‘Met Ilse,’ ik snik nog na als ik zijn vertrouwde stem in mijn oor hoor.
‘Meisje toch. Het was heftig bij de therapie zeker?’ Ik knik, en fluister zachtjes ja.
‘Doe maar rustig aan, pak lekker een bad, ik kom er nu aan om de kinderen op te halen dus maak je daar ook maar niet druk over.’

Ik knik bevestigend en zeg ja als ik besef dat hij dat natuurlijk niet kan zien aan de andere kant van de lijn. Ik zucht opgelucht als ik wat later ophang. In de wetenschap dat hij er voor de kinderen is, en dat ze allemaal zo naar huis komen loop ik naar boven naar de badkamer, laat het bad vollopen en kleed me uit. Het water voelt heerlijk bevrijdend. Ik kan me eindelijk ontspannen, en de pijn in mijn borst wordt met elke ademteug minder. Beneden hoor ik de telefoon weer rinkelen. Maar ik blijf stil liggen in het warme water. Voor nu ben ik er even niet. 

Nostalgische kermis Boerenbondsmuseum Gemert






woensdag 12 juli 2017

Middagje kinderboerderij



Mijn jongste is helemaal fan van beestjes, dus is een kijkje op de kinderboerderij voor haar de manier om veel leuke dieren te gaan bekijken. Vlakbij de speeltuin heb je een kinderboerderij met een diversiteit aan dieren waar geregeld een keer een kijkje gaan nemen.








Oké, ik heb hem al vaker gepost, maar hij blijft mooi!


De pauw was een ware bezienswaardigheid. Hij had vandaag er extra werk van gemaakt om eens flink met zijn kleurrijke staart te gaan pronken. De vrouwtjes waren echter niet onder de indruk. Zij liepen hard de andere kant op, de pauw beteuterd achterlatend.







'Mama, kijk een pony! Ik wil ook een pony!' riep ze enthousiast. Ze rende naar het hek en stak een hand uit naar het prachtige dier om zachtjes over haar neus te aaien.







Sommige dieren waren net verhuisd.











Andere hadden een hotel gepakt.




Insectenhotel










We waren zelfs nog even op kraamvisite geweest.

















Deze cavia had het weer gezien voor vandaag.





En wij namen nog even een kijkje in het park voordat we weer naar huis gingen.








maandag 10 juli 2017

Mei 2004

Mei 2004

We keken uit op een prachtige kustlijn. De zon hing laag boven de zee, de lucht lichte vlammend rood en oranje op, wat een waar kleurenspektakel weergaf op de rustig kabbelende golfslag.
We zaten op een bankje, dicht tegen elkaar aan en genoten van onze vierde avond op dit prachtige Griekse eiland. De warmte van de dag hing nog loom om ons heen en het lichte briesje van zee zorgde voor een aangename verkoeling.
Geert haalde ineens iets uit zijn broekzak, ging voor me door zijn knieën en keek me verwachtingvol aan.
‘Lieve Ilse. We zijn nog niet zo heel lang samen, maar toch weet ik dat jij de vrouw bent waarmee ik verder wil gaan. Lieve Ilse, wil je met me trouwen?’
Ik keek hem vol liefde aan en bedacht me geen moment. ‘Ja, ja, ja!’
Het was tot dan het gelukkigste moment uit mijn leven. Geert, een knappe man die mij ten huwelijk vroeg, ik die zijn vrouw mocht worden! Mijn geluk kon niet meer op. Ik keek naar zijn gebruinde gezicht, zijn blauwe ogen, kleine kraaienpootjes die hem zoveel mooier maakte, al had hij er zelf een hekel aan, en sloeg mijn armen om hem heen. We kusten, omringd door het afnemende licht van de zon die alles in een rood-paarse gloed zette.
Hij haalde voor de vorm een blauwe snoepring tevoorschijn met een rood hartje bovenop van glinsterend plastic. Ik schoof hem vol trots aan mijn vinger. Het was het mooiste sieraad wat ik me kon wensen.

Later die avond schoven we aan op een terrasje wat verderop in het stadje. Het straatje was prachtig verlicht door kleine lampjes die aan een snoer hingen en overal aan de gevels waren bevestigd. Verderop stond een klein fonteintje waarvoor enkele muzikanten op de grond liedjes aan het zingen waren.
We bestelden allebei een cocktail, die me al naar een paar slokjes naar het hoofd steeg, die opgediend werden met kleine zoute koekjes, die in vrolijk gekleurde schaaltjes op tafel werden gezet.
Geert hield mijn hand vast en keek stralend in het rond, alsof iedereen mocht weten dat wij gingen trouwen. Hij liet hem enkel los om een slok te nemen, en later op de avond de rekening te betalen.
Ik voelde me dronken van blijdschap en wankel in mijn benen van de cocktail. Ondersteund door Geert liepen we samen terug naar ons hotel.

De volgende dag waren we bij een juwelier op het eiland ringen wezen uitzoeken. We zouden ze dan een dag voor we weer naar huis gingen op kunnen halen. We kozen voor twee eenvoudige ringen van witgoud met enkel een klein groefje in de zijkant. In de binnenkant stonden onze namen gegraveerd. De trouwdatum zouden we er in Nederland nog bij laten zetten. Ik kon haast niet wachten om het thuis aan mijn vrienden en familie te laten zien. Wij gingen trouwen! En heel de wereld mocht het weten!

‘Is dit echt wat je wilt meis?’ vroeg mijn moeder. Ze zette de koffiekopjes op de houten tuintafel, naast de schaal met cake. Mijn moeder was een kleine vrouw met lang grijs haar in een knotje op haar hoofd. Een sterke vrouw die al heel wat te verduren had gehad in haar leven. We waren vandaag naar mijn ouders toegegaan om te vertellen over ons aanstaande huwelijk.
Geert en mijn vader waren een stukje gaan wandelen.
Het was een prachtige meidag. Zonnig met een strak blauwe lucht. We zaten buiten onder de appelboom. De bloesem was al vroeg uitgebloeid geweest dit jaar en de eerste kleine appeltjes waren al zichtbaar. Het was een goed jaar geweest, weinig vorst in februari, maart, waardoor er veel bloesem aan de boom had gestaan, met een goed vooruit zicht op een vruchtbaar appeljaar.
Ik pakte mijn koffiekopje op en roerde met een lepeltje de suiker erdoorheen.
‘Ik weet het heel zeker. Hij is zo leuk!’ ik lachte stralend.
Mijn moeder knikte, niet geheel overtuigd. ‘Ik vertrouw hem niet, ik weet niet wat dat is, maar iets zegt me dat je een vergissing maakt. Maar als jij denkt gelukkig te worden met hem, wie ben ik dan om je tegen te houden. Het is tenslotte jouw leven.’
Ik pakte haar hand vast en keek haar aan, haar ogen stonden bezorgd, en ik wist dat ze moeite had om me los te laten. Trouwen was een hele definitieve stap, en zo voelde het voor mij ook. Een bevestiging van de liefde aan elkaar en voor de buitenwereld. En natuurlijk waren er wel kleine dingetjes. Zo had hij hele andere voorkeuren in bed dan ik. Maar daar kwamen we wel uit. We waren nog jong en moesten nog zoveel leren. Dat hij onvoorwaardelijk voor mij koos betekende dat alles voor me!
Stemmen in de achtertuin kondigden mijn vader en Geert aan. Mijn vader was een makkelijke man. Hij zou me nooit in de weg zitten als het om mijn keuzes voor mannen aankwam. Dat had volgens hem toch geen zin. Als ik dat wilde, kon niemand mij er meer vanaf brengen. En alle goede raad sloeg ik keihard in de wind, totdat ik zelf tot de conclusie kwam dat het niet werkte.
Geert en mijn vader namen ook plaats aan de tafel. De cake werd rondgedeeld, maar ik kon alleen maar naar mijn vader kijken.
‘Meisje, ik gun je het allerbeste. Geert heeft me er van weten te overtuigen dat hij harstikke gek op je is, en hij het beste met je voorheeft. Jullie hebben mijn zegen!’


woensdag 5 juli 2017

Pauw



Een kijkje in de kinderboerderij zorgde voor een mooie reportage van een pronkende pauw.
De foto's hebben weinig woorden nodig.


































































maandag 3 juli 2017

Zondag

Zondag

Het is al gezellig druk op het plein, als we met de groep dames arriveren. We hebben ons bij Christel al helemaal omgekleed en hoeven nu enkel nog de bordjes om te hangen om onze outfits helemaal af te maken.
Er doen veel loopgroepen mee dit jaar, met uiteenlopende thema’s. Enkele hebben zelfs een politiek thema, eentje haakt erin op de lokale actualiteit door de computer hack bij de gemeente Laarbeek aan te kaarten.
De tocht voorloopt voorspoedig, al kan er niet helemaal voorkomen worden dat er halverwege de stoet een gat valt tussen de wagens en de loopgroepen als een van de wagens te hoog blijkt te zijn en aan de takken van een boom blijft haken.
Daantje geniet zichtbaar. Ze loopt vrolijk dansend en springend de hele route mee, Marlissa meetrekkend in haar enthousiasme. De andere meiden en een enkele jongen volgt haar voorbeeld.
Op het laatst waren er nog enkele wijzigingen doorgevoerd binnen de groep. Zo zouden Dany en Sam eigenlijk met zijn tweeën deelnemen aan de optocht, maar ze hadden op het laatst toch besloten om mee te doen met de meiden. Hun bolderkar werd omgebouwd tot een stoere rode kar met een mooie pop erop en met de skelter van Sam rijden ze om beurten een stukje mee.
Na afloop verzamelen we in het Anker, waar de prijsuitreiking van de optocht zal volgen.
Ik sta net in de rij voor de muntjes als ik ineens Geert voorbij zie komen in een flits. Verward kijk ik hem na, maar als ik goed kijk zie ik dat hij het niet kan zijn. Deze man heeft veel donkerder haar, en het zou ook erg vreemd zijn om hem ineens hier in Beek en Donk tegen te komen. In de tijd dat we samen gingen was hij daar bijna nooit mee naar toe gegaan, alleen als hij er niet onder uit kon ging hij mee. Mijn moeder had er nog vaak over geklaagd waarom hij nooit eens een keer gezellig met mij mee kwam. We waren tenslotte getrouwd en dan moest je ook af en toe naar je schoonfamilie, tenslotte ging ik toch ook geregeld mee naar zijn ouders. Maar hoe ik in die tijd ook praatte, ik kreeg hem nooit mee naar mijn ouders. Hij had er ronduit een hekel aan. Al was dat wat mijn moeder betreft wederzijds.
Met een klein stapeltje muntjes in mijn hand, loop ik meteen richting de bar om wat te drinken en enkele zakjes chips te bestellen, dat hebben we wel verdiend. Daantje staat nog bij de andere meiden en ze danst vrolijk mee op de klanken van K3 die nu door de zaal heen knalt. De dj heeft de muziek duidelijk afgestemd op het wat jongere publiek. Vanavond zal dat ongetwijfeld anders zijn als Joost er met zijn vrienden naar toe gaat. Hij had beloofd dat hij ook nog even een kijkje zou komen nemen in het Anker na de optocht, maar ik heb hem nog niet gezien tussen al de aanwezige mensen.
Tegen half zes komt de presentator op het podium staan om de uitslagen van de kinderoptocht bekend te maken, en tot onze grote verrassing behoren we tot de eerste 3. Al hossend begeven we ons in een lange rij naar het podium om onze prijs in ontvangst te nemen. Een snoepzak en een medaille voor de kinderen, die hem trots in ontvangst nemen van de jeugdprins en prinses.
Het is half 8 als we nog snel even bij de friettent binnen stappen om nog wat te eten. Ik heb Joost nog een berichtje gestuurd dat hij niet meer op ons hoeft te rekenen, maar hij heeft geen reactie. Ook niet als ik hem bel. Waarschijnlijk legt hij Jordy te bed.
Rond kwart over 8 rijden Daantje en ik de fietsen in de garage. Het huis oogt donker, de gordijnen zijn nog open, en alles lijkt verlaten. Ik kijk nog eens op mijn mobiel, geen nieuwe berichten. Ik probeer Joost nog een keer te bellen, maar ik krijg geen gehoor. Binnen rinkelt de telefoon.
Snel open ik de deur naar de bijkeuken, ren naar de kamer en pak de telefoon van de houder in de hoop dat het Joost is.

Ik hoor een diepe stilte, een klik en een akelige lach.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Bedankt voor het lezen van mijn blog. Ik vind het leuk als je een reactie nalaat.

Totaal aantal pageviews