Vlindersafari en Zevensprong

Dinsdag was de tweede dag van de Zevensprong. Ingesmeerd, zijn pet op zijn kop, een grote rugzak mee vol boterhammen, en een grote fles water, een flesje zonnebrand in het voorvakje en de oudste kon er weer een dagje tegenaan. Samen met de jongste heb ik hem weggebracht, waarna wij met zijn tweetjes doorreden naar Beek en Donk om opa en oma op te halen voor een bezoekje aan de Vlindersafari in Gemert.
Bij aankomst op de Groeskuilen, bleek de geheugenkaart van mijn camera dienst te weigeren, waardoor ik geen foto's heb kunnen maken. Dat wordt dus nog een keer terug gaan, want de safari was, ondanks het kleine oppervlakte, zeer de moeite waard.
De kas was aardig heet door de zon die door het glas scheen, wat zorgde voor een enorme activiteit in de tuin. De vlinders fladderden vrolijk om ons heen in alle mogelijke kleuren. Van fel oranje, helder blauw, zwart met gele strepen of bruin met opvallend grote ogen op hun vleugels getekend.
Ons meisje had bij de entree een blaadje en een poltood meegekregen waarop ze de antwoorden kon schrijven van de speurtocht die in de tuin stond opgesteld. Op bordjes verspreid over de kas stonden vragen met meerkeuze antwoorden. Als je alle antwoorden goed had ingevuld dan kreeg je een naam van een vlinder. Ze ging meteen fanatiek aan de slag en had al snel de eerste vraag beantwoord.
In de tuin was ook een biologe aanwezig die ons alles wist te vertellen over de nachtvlinders in de tuin. Deze vlinders waren de grootste die de tuin rijk was. Bijzonder was dat ze ook de grootste rupsen hadden. Deze rupsen eten zich in korte tijd helemaal groot en rond, zodat ze later na hun metarmorfose genoeg voedingsstoffen bij zich hebben om een week zonder eten te overleven. Lang genoeg om bevrucht te worden en eitjes te leggen.
De grootste vijand van de nachtvlinder is de vleermuis. Deze kan door echolocatie de vlinder localiseren. Om de vleermuizen te misleiden hebben vlinders allerlei slimme uiterlijkheden waardoor de echo zodanig weerkaatst wordt dat de vleermuizen hen niet meer kunnen vinden. Bovendien kunnen de tekeningen op de vleugels de vijand eveneens afschrikken.
We konden nog wel uren door blijven praten over de bijzondere eigenschappen van de natuur om de vijand te slim af te zijn, maar ons meisje trok al aan mijn shirt. Ze wilde verder met de route.

We liepen verder door de tuin, ons verwonderend over het vele ritselende gefladder om ons heen. Overal waar je keek vlogen, zaten en aten vlinders. Het was prachtig om ze op een voederbakje te zien zitten, waar ze met hun lange tong kleine beetjes van de banaan of het suikerwater tot zich namen. Eentje zat met zijn kop helemaal weggedoken in de kelk van een bloem om zo nog beter bij de kostbare nectar te komen. Het was elke keer weer enorm balen dat ik mijn camera niet kon gebruiken. Hier komen we zeker nog terug.

Snel naar huis om toch nog een goede geheugenkaart in de camera te doen, en snel door te rijden naar het terein waar de Zevensprong hun zeskamp hield. Er hing een dreigende lucht boven het veld toen we aankwamen lopen, maar gelukkig konden we nog een paar leuke foto's schieten voordat het hele gezelschap naar binnen ging om daar de dagafsluiting te houden. Een korte impressie van die foto's, volgende keer meer van de vlindertuin.