Maandag

Maandag

Ik had snel al de lampen in huis aangedaan. Daantje hielp mee door de gordijnen dicht te doen en we liepen samen alle ramen en deuren af om te controleren of alles goed op slot zat. De angst gierde door mijn lijf, maar ik probeerde er niet aan toe te geven. Niet zolang Daantje nog bij mij was en ik niet wist tegen wie ik vocht. Waarschijnlijk was het gewoon een grappenmaker die me gebeld heeft. Maar dat Joost nog steeds niet reageerde op mijn telefoontjes maakte het er niet beter op.

Ik bracht Daantje naar bed, en besloot zelf ook naar bed te gaan. Beneden zitten wachten heeft ook geen zin.

Tegen drieën schiet ik wakker. Ik ben nog steeds alleen op mijn kamer. Ik knip het licht aan en controleer de slaapkamers. Daantje ligt heerlijk te slapen, al haar knuffels als een beschermend schild rond haar hoofd gestapeld. Soms zou ik ook nog wel terug willen naar die tijd dat knuffels nog zoveel bescherming kunnen bieden tegen de boze buiten wereld, al is het maar illusie.

Ik loop door naar Jordy’s kamer, maar die is leeg. Ik knip de lamp aan en ga op zijn bed liggen.

Het speelkleed ligt er nog precies zo bij als vanmorgen, alle auto’s keurig in een file op de weg geparkeerd. Zijn ladekast staat open, en er zijn wat onderbroeken van de stapel af. Naast me op het bed mis ik zijn bruine beer. Jordy en de bruine beer zijn onafscheidelijk, maar waar kunnen ze heen zijn?

Ik sta op, knip de lamp uit en loop weer terug naar de slaapkamer. Mijn mobiel ligt op en een foto van Joost verschijnt op het schermpje. Eindelijk.

Met een zucht maar ook enigszins geïrriteerd neem ik op. ‘Verdorie Joost waarom heb je niet eerder gebeld!’ Ik verwacht een dronken Joost aan de lijn te krijgen, maar wat er volgt is stilte, de welbekende klik, en een akelig gelach.

Beneden hoor ik gerommel bij de voordeur. Ik duik verschrikt onder het dekbed, en bedenk me ineens dat ik me zelf al verraden heb omdat de lamp op de slaapkamer nog aan is. Snel knip ik die nog uit, maar ik hoor de voetstappen al op de trap.

Bibberend lig ik onder het dekbed. Ik hoor de voetstappen voor de kamer van Daantje stilhouden, en wat later het zachte stemmetje van ons meisje. ‘Papa, kusje?’

Opgelucht sla ik de dekens van me af. Joost! Maar wat is er gebeurt? Op de wekkerradio is het half 5.